The pencil lover

Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία;  Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές,  για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν ; Μούτρα...  Νʼ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές... Να περιμένεις μεγάλες στιγμές.  Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις . Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου. Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σʼ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλ

Μουσική... μιά λέξη με πολλά νοήματα... ακούς για πολλούς και διάφορους λόγους... Ξεκουράζεσαι, μαθαίνεις, κοιμάσαι, ερωτεύεσαι, λυπάσαι, ξεσπάς και πολλά άλλα... Η μουσική είναι ένα μέσο το οποίο εξυψώνει τον άνθρωπο. Όνομα Αρχαίας Μούσας. Τέχνη που βασίζεται στην οργάνωση ήχων για σύνθεση, εκτέλεση και ακρόαση/λήψη ενός έργου. Ο άνθρωπος έχει κοινωνική μεταβολή και άμεση σχέση με τη μουσική. Την νύχτα σαν βγείς στην πόλη ακούς τους ήχους της. Είναι ένα παιχνίδι πολλές φορές μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. Ήχοι που έρχονται και παρέρχονται. Κόσμος που κουβεντιάζει. Αυτοκίνητα. Ζωάκια που περπατάνε δίπλα σου αφουγκράζονται για λίγη στοργή και τροφή. Είναι παράξενος ο κόσμος τελικά... "Υπερρεαλιστικό, αλλά ωραίο" Χάνομαι στους δρόμους και αναζητώ κάτι άλλο... Αναζήτησα εκείνον τον ήχο και τον βρήκα... Τώρα πλέον δεν φοβάμαι! Ξέρω πως είσαι εκεί... δίνεις τη δύναμη με τη φωνή... δίνω το ελάχιστο με ένα απλό κλικ... All rights reserved t

INSPIRE ME Hello there! Τhis is a new idea that I am very excited about! Here you can participate to my blog!!! If you are pencil lovers and have a file with stories, poems, quotes etc you can share them and see them be published. You need just to sent me here your story and I 'll make a post about it. If you want you can sent me few words, 2-3 lines and I 'll make a little story for you. And even if you have an unfinished story, sent it here and see how it could be evolved. The story could be whatever you want. One personal experience, a favorite movie (I could write a different end -happy or not- as you wish), a love story, a favorite song that narrates a story, even books. So, I am looking forward for your correspondence. See you around!  Γεια σας! Εδώ πρόκειται για μια καινούρια ιδέα, για την οποία είμαι πολύ ενθουσιασμένη! Μπορείτε κι εσείς να συμμετάσχετε στο blog μου!!! Αν αγαπάτε την γραφή και έχετε ένα αρχείο με ιστορίες, ποιήματα, αποφθέγματα κλπ.

Κοιτάχτε! μπήκε στη φωτιά! είπε ένας από το πλήθος. Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν στ' αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο, όταν του μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια. Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου. Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένος να παραξενεύομαι. Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος; Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά; Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι. Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις, μου είπαν. Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος. Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο. Γινόταν ήλιος. Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.  Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο. Ο καιόμενος, Τάκης Σινόπουλος (1917-1981) Εδώ θυμάμαι κι ευχαριστώ το Δάσκαλό μου Μιχάλη Σαρρή.

Βλέπεις τον καπνό να χορεύει αισθησιακά πάνω απ' τα χείλη ενός ποτηριού κόκκινο κρασί ακουμπισμένο πάνω σε ένα τραπέζι από αληθινό κορμό δέντρου κομμένο κατά τομή. Δυο-τρία άτομα στα αριστερά σου, άλλα δυο-τρία στα δεξία μιλούν ακατάπαυστα χωρίς να λένε κάτι στην ουσία. Σε ένα δεύτερο πλάνο δεκάδες άλλα πρόσωπα κοιτούν, μιλούν, γελούν.. Και κάπου στο βάθος ένα φωτεινό πρόσωπο να ταξιδεύει πέρα απ' αυτό που μπορείς να δεις, πέρα απ' αυτό που μπορείς να ακούσεις. Διαπερνά με το βλέμμα του ανθρώπους, τοίχους, λιμάνια, θάλασσες και φτανεί για εκεί που ξεκίνησε και τελικά δεν κατάφερε να πάει. Ο κόσμος γυρώ έχει σωπάσει. Μια απέραντη σιωπή καλύπτει τη νεκρή γη του μυαλού του. Κι ονειρεύται. Ξαφνικά τη νύχτα έχει σκεπάσει με το ανοιχτόχρωμο πέπλο της η μέρα. Έχει χτίσει τον κόσμο που θα ήθελε να είναι. Σκέφτεσαι κάποια χαμένη αγάπη θα συλλογίζεται και ταξιδεύει. Γι αυτό ο κόσμος του δεν του αρέσει και προσπαθεί να ξεφύγει. Σίγουρα θυμάται που κάθισαν μαζί σε ένα ξύλινο παγκάκι

Ο έρωτας όνομα ουσιαστικόν πολύ ουσιαστικόν, ενικού αριθμού, γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού, γένους ανυπεράσπιστου. Πληθυντικός αριθμός οι ανυπεράσπιστοι έρωτες. Ο φόβος, όνομα ουσιαστικόν, στην αρχή ενικός αριθμός και μετά πληθυντικός: οι φόβοι. Οι φόβοι για όλα από δω και πέρα. Η μνήμη, κύριο όνομα των θλίψεων, ενικού αριθμού, μόνον ενικού αριθμού και άκλιτη. Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη. Η νύχτα, όνομα ουσιαστικόν, γένους θηλυκού, ενικός αριθμός. Πληθυντικός αριθμός οι νύχτες. Οι νύχτες από δω και πέρα. Πληθυντικός αριθμός-Κική Δημουλά

Μέρος 2ο

A! μικρέ πρίγκιπα, κατάλαβα έτσι λίγο-λίγο τη μικρή μελαγχολική σου ζωή. Για πολύν καιρό δεν είχες άλλη διασκέδαση από το να χαίρεσαι τα υπέροχα χρώματα που σκόρπιζε βασιλεύοντας ο ήλιος. Έμαθα τούτη την καινούρια λεπτομέρεια το πρωί της τέταρτης μέρας όταν μου είπες: - Πολύ μου αρέσουν τα ηλιοβασιλέματα. Πάμε να δούμε ένα ηλιοβασίλεμα... Μα πρέπει να περιμένουμε... - Να περιμένουμε τι; - Να περιμένουμε μέχρι να πέσει ο ήλιος. Στην αρχή φάνηκες να ξαφνιάζεσαι κι ύστερα γέλασες με τον ίδιο σου τον εαυτό. Και μου είπες: - Πάντα νομίζω πως είμαι στο σπίτι μου! Πραγματικά, όταν είναι μεσημέρι στην Αμερική, στη Γαλλία, όλος ο κόσμος το ξέρει, ο ήλιος βασιλεύει. Δεν θα χρειαζόταν παρά να μπορεί κανείς να πάει στη Γαλλία σ' ένα λεπτό για να χαρεί το ηλιοβασίλεμα. Δυστυχώς, όμως, η Γαλλία είναι πάρα πολύ μακριά. Πάνω στο μικρό σου πλανήτη, όμως, θα σου ήταν αρκετό να τραβήξεις την καρέκλα σου μερικά βήματα πιο πέρα. Και τότε θα 'βλεπες το δειλινό κάθε φορά που θα το 'θ

Αγαπώ τους φιλόδοξους γιατί με εμπνέουν. Αγαπώ τους αποτυχημένους γιατί με διδάσκουν. Αγαπώ τους ταπεινούς γιατί έχουν Θεϊκό χάρισμα. Αγαπώ τους πλούσιους γιατί έχουν μοναξιά. Αγαπώ τους φτωχούς γιατί είναι πολλοί και καλοί. Αγαπώ τους νέους για την πίστη που έχουν. Αγαπώ τους ηλικιωμένους για τη σοφία τους. Αγαπώ τις ωραίες για τα λυπημένα τους μάτια. Αγαπώ τις άσχημες για τις ειρηνικές ψυχές τους. Αγαπώ τους Ανθρώπους όπως είναι κι όχι όπως θα ήθελα να είναι. Φώτιος Μικελάκης

Μέσα απ'τις δοκιμασίες ο άνθρωπος γίνεται πιο δυνατός, αν τις αντέξει. Η πίστη είναι σαν καμίνι μέσα απ' το οποίο περνά ο άνθρωπος. Αν τελικά υπάρχει πίστη θα μείνει το χρυσάφι.

Έκανα τόσα πολλά για να ξεχάσω αυτή τη μέρα.. Τα κατάφερα για λίγο. Είδα παλιές φωτογραφίες, χάρηκα, γέλασα, μελαγχόλησα, αλλά τώρα πάλι το ίδιο. Ύστερα θα άκουσα μουσική, ξεχάστηκα. Τώρα ξανάρθε στο μυαλό. Δε το επεδίωξα. Καθόλου. Ένα άγγιγμα/κράτημα χεριού ή περίπου κάτι τέτοιο κι ίσως και κάτι άλλο που δεν το ήθελα. Επίσης καθόλου. Αλλά με τέτοιο τρόπο που κι όμως σε κάνει να σιχαίνεσαι τον εαυτό σου. Ένα χάδι κι είναι αρκετό για να καταλάβεις τι θέλει ο άλλος από σένα. Κι ήταν τόσο βρώμικα και πεινασμένα αυτά τα μάτια.. Σαν ένα παχύρευστο καφέ υγρό να κυλάει κατά σένα, σε πλησιάζει και δεν ξέρεις πως να το σταματήσεις.. Γιατί είναι υγρό, δεν μπορείς να το σταματήσεις. Ξεγλιστράει πάντα. Και απλά κοκκαλώνεις από φόβο, όπως βλέπεις ένα αυτοκίνητο να έρχεται κατά πάνω σου και δεν μπορείς να αντιδράσεις.. Κι αυτό το υγρό παραβίασε το χώρο μου, υλικό και ψυχικό. Θέλω να φεύγω, να φεύγω, να φεύγω από δω..  Και φεύγω, καταφέρνω και φεύγω όταν σκεφτώ ότι είμαι σε εκείνη την αγκαλιά

Υπάρχει ένας δράκος σε μια σπηλιά. Δεν κάνει τίποτα. Να βγάζει φωτιές κλπ. Απλά αφήνει άλλους ανθρώπους να περνάνε, αν τα καταφέρνουν, κι άλλους δε τους αφήνει. Κάποιοι από τους δεύτερους αλλάζουν διαδρομή γιατί δε τους νοιάζει πάρα πολύ να περάσουν από εκείνο το σημείο. Κάποιοι πηγαίνουν πάλι και ξαναδίνουν τη μάχη τους όταν επουλώσουν τις πληγές τους κι ανασυνταχθούν. Και πάλι και πάλι αν χρειαστεί. Ο δικός μου δρόμος περνάει μόνο από εκεί και δεν αλλάζει. Πρέπει να διασχίσω τη σπηλιά. Δεν μπορώ να συνεχίσω αν δεν περάσω από εκείνο το σημείο. Δεν είναι εύκολο, γιατί ο δράκος δε σε αφήνει. Μόνο αν τον νικήσεις μπορείς να περάσεις. Κι είναι μοναδικός για τον καθένα. Για παράδειγμα δε θα μπορούσα να περάσω μετά από κάποιον που τον σκότωσε, γιατί ξαναγεννιέται. Θα έλεγα είναι πολύ ψηλός. Πιο ψηλός από μένα και σένα μαζί σίγουρα. Δεν μετριέται σε ύψος ανθρώπου. Είναι όσο δέκα δράκοι μαζί. Δεν έχει δέρμα, έχει κέλυφος σα το σκορπιό. Έτσι τουλάχιστον νόμιζα. Ναι τον έχω συναντήσει καν

She was crying and crying and crying. Her tears were all over her face and neck. She was lying over her wet pillow. With her dry eyes she was looking up unable to sleep. She was sad not only for those past lost moments, but for how she was feeling now because of them. She had found her own way to the dream, her destination. She had to walk through a wet and dark tunnel in the bright end of which her dream was depicted. It was difficult because of the darkness, but she had with her the appropriate tools; patience and belief. She was doing it very well. In a break though, she saw something like a window. She thought to open it and then a huge storm burst out. Violent wind blind her eyes. She lost her vision, her direction. After the storm she closed that window by pinning screws and wood around and across it. She took a seat for a while to relax. She started looking for her tools among the leftovers, but she thought to continue without them. And blind as she was, couldn't do a s

Κι η καρδιά γέρασε τόσο πολύ. Σα να πέρασαν από πάνω της κοπάδια χρόνων. Αποκαμωμένη, ξερή και διψασμένη ξαπλώνει στην κρύα έρημο κοιτάζοντας το μαύρο ουρανό. Φυσάει και της φέρνει δυο τρεις κόκκους κίτρινης άμμου πάνω στα σκασμένα χείλη.

Θα ήθελα εδώ να μοιραστώ πρώτα κάποια κομμάτια που γεννήθηκαν μέσα από πολύ πόνο κι ίσως αυτό είναι τελικά που κάνει κάποιον δημιουργό. Το μυαλό είναι η μήτρα, όπου εκεί μέσα υπάρχουν τα κατάλληλα εργαλεία για να πλάσουν ένα δημιούργημα κι ο πόνος το σπέρμα που χρειάζεται για να γονιμοποιηθεί. Ο πόνος είναι δημιουργικός, λένε. Για μένα, εγώ απλά κλείνω τα μάτια και γράφω με την καρδιά για να μπορούν τα όσα γράφω να είναι καθαρά, αγνά, να πηγάζουν από αληθινή πηγή κι όχι από κάτι έτοιμο, εσκεμμένο, ψεύτικο. Τα μάτια και τα αυτιά τα έχεις ανοιχτά για να απορροφήσεις εικόνες (την καρδιά όμως για να πεις τα όσα είδες κι άκουσες). Ακολουθεί μια διαδικασία στην οποία αναμειγνύεις όλα αυτά με τα δικά σου βιώματα και παράγεις το τελικό προϊόν σαν απόσταγμα, όπως παράγει ο οινοποιός την καλλίτερη ποιότητα του κρασιού του στο τελευταίο στάδιο της απόσταξης.  Έτσι πρέπει να γράφει, όποιος γράφει. Αληθινά με την καρδιά και την ψυχή του. Μόνο τότε θα είναι ωραίο το αποτέλεσμα και θα έχει ανα

"...Κάθισα κι έκλαψα. Ο θρύλος λέει πως ό,τι πέφτει στο νερό αυτού του ποταμού, φύλλα, έντομα, φτερά πουλιών, όλα μεταμορφώνονται σε πέτρες στην κοίτη του. Α! τι δε θα 'δινα να μπορούσα να ξεριζώσω την καρδιά απ' το στήθος μου και να τη ρίξω στο ρεύμα... Έτσι δε θα υπήρχε πόνος ούτε μεταμέλεια ούτε αναμνήσεις. Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισα κι έκλαψα. Το χειμωνιάτικο κρύο μ' έκανε να νιώσω τα δάκρυα στο πρόσωπό μου, που έγιναν ένα με τα παγωμένα νερά που κυλούσαν μπροστά μου." Κατέβασε το βιβλίο και κοίταξε ευθεία μπροστά. Σκέφτηκε για λίγο. -Είναι δυνατόν; Πώς είναι δυνατόν; Πώς;