Κι η ψυχή θα μάθει κάποια στιγμή να αναπνέει

Βλέπεις τον καπνό να χορεύει αισθησιακά πάνω απ' τα χείλη ενός ποτηριού κόκκινο κρασί ακουμπισμένο πάνω σε ένα τραπέζι από αληθινό κορμό δέντρου κομμένο κατά τομή. Δυο-τρία άτομα στα αριστερά σου, άλλα δυο-τρία στα δεξία μιλούν ακατάπαυστα χωρίς να λένε κάτι στην ουσία. Σε ένα δεύτερο πλάνο δεκάδες άλλα πρόσωπα κοιτούν, μιλούν, γελούν.. Και κάπου στο βάθος ένα φωτεινό πρόσωπο να ταξιδεύει πέρα απ' αυτό που μπορείς να δεις, πέρα απ' αυτό που μπορείς να ακούσεις. Διαπερνά με το βλέμμα του ανθρώπους, τοίχους, λιμάνια, θάλασσες και φτανεί για εκεί που ξεκίνησε και τελικά δεν κατάφερε να πάει. Ο κόσμος γυρώ έχει σωπάσει. Μια απέραντη σιωπή καλύπτει τη νεκρή γη του μυαλού του. Κι ονειρεύται. Ξαφνικά τη νύχτα έχει σκεπάσει με το ανοιχτόχρωμο πέπλο της η μέρα. Έχει χτίσει τον κόσμο που θα ήθελε να είναι. Σκέφτεσαι κάποια χαμένη αγάπη θα συλλογίζεται και ταξιδεύει. Γι αυτό ο κόσμος του δεν του αρέσει και προσπαθεί να ξεφύγει. Σίγουρα θυμάται που κάθισαν μαζί σε ένα ξύλινο παγκάκι μπροστά από κάποια θάλασσα. Σίγουρα έχει πάει σε εκείνο το παγκάκι αρκετές φορές μόνος. Σίγουρα δεν κατάφερε να αλλάξει κάτι όσες φορές κι αν οδήγησε εκεί. Και σίγουρα θα της έλεγε αν την είχε δίπλα του: "Και όταν θα μου τα έχεις δείξει όλα θα σταματήσω να σε ακολουθώ, γιατί εδώ που είμαστε δεν αρκεί να είμαι πίσω σου, πρέπει να μάθω να προχωράω δίπλα σου". 

Η μουσική δυνάμωσε κι οι φωνές και τα γέλια των ανθρώπων ακούγονται και πάλι.