Kάψουλα έξτρα γκαντεμίνης
Ήρθε η ώρα να δημοσιεύσω το κείμενό μου που με έβαλε στους δώδεκα του διαγωνισμού Εργαστήριο Πεζού Λόγου για προχωρημένους του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών, Πανεπιστημίου Harvard στο Ναύπλιο με τίτλο "Μια μικρή προσωπική περιπέτεια".
*Το παρόν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας χάριν τέχνης του λόγου. Απαγορεύεται ρητά η χρήση ολόκληρου ή μέρους χωρίς άδεια.
Τουρ, Γαλλία
Σεπτέμβριος 2016, ώρα 06.17 π.μ.
-Ευχαριστώ Μαριβουάν που με έφερες μέχρι το σταθμό. Ευχαριστώ και για τη φιλοξενία.
Πρώτη φορά έμενα σε AirBNB. Ένιωθα πως έπρεπε να ευχαριστήσω σα να μην ήταν είδος καταλύματος που είχα πληρώσει και είχα «υποχρέωση» σε φίλη που με φιλοξένησε. Όπως και να ‘χει με κέρδισε η ευγενική της καλοσύνη να με πάει με το αυτοκίνητο της στο σταθμό των τραίνων να πάρω το δικό μου αχάραγα ακόμη για την επιστροφή μου στην Ελλάδα. Είχα βρεθεί στη Γαλλία για ένα Θερινό Πανεπιστήμιο με θέμα την Ιστορία της Διατροφής με παρότρυνση του αγαπημένου μου καθηγητή και επόπτη. Θα με βοηθούσε στη διπλωματική με θέμα τη διατροφή στο Βυζάντιο. Γεύσεις, άνθρωποι, εικόνες, όλα φανταστικά και πρωτόγνωρα, αλλά με την ψυχή στο στόμα! Πρώτη φορά σε αεροπλάνο. Πρώτη φορά στο εξωτερικό μόνη μου. Πρώτη φορά Γαλλία. Επίπεδο Γαλλικών: Μηδέν!
-Με συγχωρείτε, μπορείτε να μου πείτε που είναι αυτή η θέση που λέει το εισιτήριό μου;
-Δεν είναι σε αυτό το τραίνο.
-Τι εννοείτε;
Βλέπω την πόρτα να κλένει. Είναι αργά για να κατέβω. Συνειδητοποιώ ότι έκανα λάθος τραίνο. Νιώθω τα πόδια μου να τρέμουν και την αναπνοή να κόβεται. Το στόμα μου στεγνώνει, τα χέρια αρχίζουν να ιδρώνουν. Το τραίνο ξεκίνησε. Ήταν βέβαιο ότι δεν μπορούσε να σταματήσει οπουδήποτε αλλού. Ήταν η υπεραχεία TGV. Το εισιτήριο έγραφε 06.19 π.μ.. Ο πίνακας ανακοινώσεων στο σταθμό της Τουρ που μόλις είχα φτάσει 06.17 π.μ.. Βρήκα τις πόρτες ανοιχτές. Σκέφτηκα να μπω να τακτοποιήσω τις αποσκευές μου χωρίς να ελέγξω αριθμό δρομολογίου και προορισμό. Που να φανταστώ ότι τα τραίνα στη Γαλλία είναι τόσο συχνά! Μπορεί ως και κάθε δύο λεπτά να ξεκινάει άλλο τραίνο. Κάθισα σε μία θέση που βρήκα κενή. Τα γόνατά μου δε θα με κρατούσαν για πολύ. Αναλογιζόμουν τι θα συμβεί μετά μονολογώντας εσωτερικά, καθώς άκουγα στα αυτιά μου τους παλμούς μου μέσω του αίματος : ΤΑΚ ΤΑΚ ΤΑΚ. «Θα πάω αλλού. Θα πρέπει να βρω τρόπο να γυρίσω πίσω, να βγάλω άλλο εισιτήριο, αν βρω. Θα προλάβω το αεροπλάνο;» Όλα ήταν υπολογισμένα και οι χρόνοι που είχα ήταν ακριβώς. Είχα ζητήσει βοήθεια από μια κοπέλα Γαλλίδα του σεμιναρίου για την επιστροφή. Σημείωσα τα πάντα βήμα προς βήμα κι έκανα λάθος απ’την αρχή, αχρηστεύοντας όλες μου τις οδηγίες. «Εντάξει, αν χάσω το αεροπλάνο, θα μείνω σε ένα ξενοδοχείο και θα πάρω το επόμενο», προσπαθούσα δίχως αποτέλεσμα να με ηρεμήσω. Αφού πέρασαν λίγα λεπτά, ένας κύριος που καθόταν απέναντί μου κατάλαβε τι είχε συμβεί κι αποφάσισε να με βοηθήσει.
-Πού θέλετε να πάτε, με ρώτησε.
-Σταθμό Όστερλιτς κι από κει Πορτ Μεγιώ για αεροδρόμιο, αποκρίθηκα.
-Το τραίνο πάει στο σταθμό Μον Παρνάζ. Είναι στο κέντρο του Παρισιού και συνδέεται με το μετρό. Θα φτάσετε αρκετά νωρίς. Τι ώρα ταξιδεύετε;
-Στις 12.35, αλλά πρέπει να πάρω λεωφορείο από το Πορτ Μεγιώ στις εννέα και μισή. Βγάζει ένα χάρτη.
-Το Πορτ Μεγιώ είναι εδώ. Παίρνετε το μετρό από το σταθμό, αλλάζετε μια φορά γραμμή, έξι στάσεις μετά φτάσατε. Γραμμές 1 και 13.
Οι παλμοί άρχισαν να επανέρχονται σιγά σιγά. Ευτυχώς ήξερα το μετρό της Αθήνας. Κοιτάς τον προορισμό για να μην χάνεσαι. Βέβαια καμία σχέση. Τρεις γραμμές η Αθήνα, δεκατέσσερις το Παρίσι. Αλλά εντάξει. Η λογική θα ήταν η ίδια. Θυμάμαι που τα συζητούσα με μια φίλη που μένει Γαλλία και με βοήθησε να διοργανώσω το ταξίδι. Η Τουρ είναι μια πόλη τρεις ώρες έξω απ’το Παρίσι. «Θα περάσεις κάτω απ’το Παρίσι», μου έλεγε. «Τα πάντα θα είναι από πάνω. Όλα τα αξιοθέατα!» Ο ένας τρόπος ήταν αυτός. Τελικά επιλέξαμε την εναλλακτική να πάω περιφεριακά. Όμως η τύχη ή η ατυχία ή καθαρά το άγχος μου με πήγε από κέντρο.
Ανοίγει η πόρτα. Μπαίνουν οι ελεγκτές. Κανείς τους δε θα μιλούσε Αγγλικά για κανένα λόγο και ήταν τιμή τους. Τους εξηγούν οι γύρω τι είχε συμβεί. Τόση ήταν η σύγχυσή μου που δεν μου ζήτησαν να πληρώσω ούτε τη διαφορά του εισιτηρίου. Θα έχω να το λέω πως ταξίδεψα με χορηγία του γαλλικού κράτους. Όπως και να ‘χε ήταν πανάκριβο μέσο. Εγώ ήμουν έτοιμη να δείξω το ταπεινό εισιτηριάκι μου των 25 μόλις ευρώ για να μη νομίσουν ότι μπήκα λαθραία. Ούτε αυτό δε χρειάστηκε. Με άφησαν στον πόνο μου. Το ριμάδι το εισιτήριο δεν ήθελε να έρθει. Κι από κει ξεκινάει η αιτία του κακού! Η εταιρεία δε δεχόταν την κάρτα μου να το αγοράσω ηλεκτρονικά. Οπότε με φυσική παρουσία το αγόρασε η φίλη μου και το ταχυδρόμησε. Ήταν όμως Δεκαπεντάυγουστος και το εισιτήριο δεν ερχόταν. Είχαν περάσει δέκα μέρες. Πιστέψαμε ότι χάθηκε. Ύστερα αγόρασα άλλο μέσω της Σοφίας και πάλι. Το ταχυδρόμησε. Ήρθε στο μεταξύ το πρώτο. Θα έμεναν και τα δυο τελικά αχρησιμοποίητα.
Το τραίνο σταματάει. Φτάσαμε Μον Παρνάζ. Κατεβαίνουμε. Περπατάμε μαζί. Κρατάω το χάρτη, τον ευχαριστώ θερμά. Θα με βοήθαγε ως και να βγάλω εισιτήριο για το μετρό. Τι γλυκός και ευγενικός κύριος! Ώρα του καλή! Μπήκα στο μετρό κι από δω και πέρα έλεγχα τρεις φορές την κάθε μου κίνηση. Μιας και έκανα το λάθος να μπω στην υπερταχεία που και πιο σύντομη διαδρομή ακολουθούσε και πιο γρήγορα πήγαινε, έφτασα πολύ πριν την ώρα που υπολόγιζα και είχα αρκετό χρόνο. Μπήκα στο μετρό. Κοίταξα το χάρτη. Είχε όντως όλα τα αξιοθέατα ακριβώς πάνω. Εκεί που άλλαζα γραμμή ήταν ο Πύργος του Άιφελ. Σταμάτησα και ανέβηκα στην επιφάνεια. Περπάτησα περίπου ένα χιλιόμετρο και έφτασα. Τι αίσθηση! Τι ικανοποίηση! Λίγο πριν ήμουν τόσο φοβισμένη. Τώρα περπατούσα που;! Στο κέντρο του Παρισιού! Εγώ από ένα χωριό πεντακοσίων κατοίκων, πολίτης του κόσμου για μια στιγμή! Εκείνη τη στιγμή κέρδισα κάτι που δεν θα αγόραζαν ποτέ τα χρήματα. Μνήμη για όλη μου τη ζωή. Ρίγος, συγκίνηση, πλατύ χαμόγελο περνώντας μια απ’τις γέφυρες του Σικουάνα μόνη μου! Να μετατρέται ο φόβος σε ικανοποίηση. Αίσθηση αθανασίας και ανεξερτησίας μαζί. Τίποτα δε με σταματούσε. Πολύ πρωτόγνωρο συναίσθημα, απερίγραπτο! Εγώ παντού!
Γύρισα πίσω, κατέβηκα στο μετρό. Έφτασα στο Πορτ Μεγιώ. Πήρα το λεωφορείο και σε μια ώρα ήμουν αεροδρόμιο. Η πτήση καθυστερούσε. Επιβιβαστήκαμε και δεν ξεκινούσε. Ο πιλότος έβγαλε ανακοίνωση. «Υπάρχει βλάβη στην τουαλέτα και θα καθυστερήσουμε. Καλούμε στα κεντρικά για να το επιλύσουμε.» Τι ψέμα, σκέφτηκα. Είναι κάτι σοβαρό. Πανικοβλήθηκα. Μήπως έπρεπε να χάσω το τραίνο τελικά; Ξεκινάμε μετά από μισή ώρα με μερικές αναταρράξεις. Εντάξει αυτό ήταν. Είχε δίκιο ο κυνικός άντρας της καθηγήτριάς μου, σκέφτηκα, που είχε πει το πιο ακατάλληλο πράγμα ως απάντηση στην ανησυχία μου λίγες μέρες πριν την αναχώρησή μου. «Ο πιο ωραίος θάνατος. Δε θα το καταλάβεις. Μία και έξω.» Πόση πίεση είχα ανεβάσει σε όλο το ταξίδι!
Τρεισίμιση ώρες μετά φτάσαμε Θεσσαλονίκη. Δόξα τω Θεώ. Πατούσα και πάλι γη! Χάνω το δρομολόγιο του τραίνου Θεσσαλονίκη – Αθήνα για δύο λεπτά. 18.05 ξεκινούσε. Βρίσκω την αποβάθρα. Είχε μόλις φύγει. Το επόμενο αναχωρούσε μεσάνυχτα, οπότε αποφασίζω να ταξιδέψω με ΚΤΕΛ που είχε μόλις μια ώρα νωρίτερα. Αφού σκότωσα ένα πεντάωρο περιπλανόμενη στο σταθμό και χαζεύοντας, ξεκινήσαμε. Στη μέση της διαδρομής κάπου στα Τέμπη παθαίνουμε βλάβη. Η μηχανή ακούγεται να αργοσβήνει, η ταχύτητα να μειώνεται, ώσπου το όχημα σταμάτησε οριστικά. Ο ήχος με κάνει να γελάσω σαρκαστικά με την άμετρη γκαντεμιά. Σαν να είχα καταπιεί μια κάψουλα έξτρα γκαντεμίνης και το εξέπεμπα παντού γύρω μου σε όποια χώρα κι αν βρισκόμουν! Ποτέ δεν είχε συμβεί αυτό σε ΚΤΕΛ επτά χρόνια που ταξίδευα Γιάννενα – Αθήνα. Ποιες οι πιθανότητες να συνέβαινε εκείνη τη μέρα; Απίστευτο! Περιμέναμε να έρθει το επόμενο από Θεσσαλονίκη. Στο μεταξύ με είχε πάρει ο ύπνος. Δεν ξέρω πως ξύπνησα το κατάλληλο λεπτό για να μετεπιβιβαστώ, ενώ είχαν όλοι ήδη κατέβει. Φτάσαμε Αθήνα. Φυσικά και θα έχανα των 06.15 το πρωί για Ναύπλιο με τον ίδιο τρόπο που χάθηκε το τραίνο στη Θεσσαλονίκη. Καμία έκπληξη πια, έπαθα ανοσία! Περίμενα κι εκεί ένα δίωρο, πίνοντας ένα καφέ, διερωτόμενη ποιος με καταρράστηκε και περιμένοντας τα πάντα από κει κι έπειτα. Υπομονετικά ήθελα μόνο να τελείωσει εκείνη η μέρα ή και εβδομάδα ακόμη, αν χρειαζόταν, μέχρι να περάσει αυτή η επιρροή γνήσιας κακοτυχίας που άγνωστο ποιος με βεβαιότητα μου είχε επιφορτίσει. Αν έπαιρνα πλοίο από τη Γαλλία και διέσχιζα τη Μεσόγειο θα είχα φτάσει περίπου την ίδια ώρα, εικοσιπέντε ώρες μετά, αλλά με λιγότερη ταλαιπωρία. Ό,τι μπορούσε να πάει στραβά, πήγε.
Σεπτέμβριος 2016, ώρα 06.17 π.μ.
-Ευχαριστώ Μαριβουάν που με έφερες μέχρι το σταθμό. Ευχαριστώ και για τη φιλοξενία.
Πρώτη φορά έμενα σε AirBNB. Ένιωθα πως έπρεπε να ευχαριστήσω σα να μην ήταν είδος καταλύματος που είχα πληρώσει και είχα «υποχρέωση» σε φίλη που με φιλοξένησε. Όπως και να ‘χει με κέρδισε η ευγενική της καλοσύνη να με πάει με το αυτοκίνητο της στο σταθμό των τραίνων να πάρω το δικό μου αχάραγα ακόμη για την επιστροφή μου στην Ελλάδα. Είχα βρεθεί στη Γαλλία για ένα Θερινό Πανεπιστήμιο με θέμα την Ιστορία της Διατροφής με παρότρυνση του αγαπημένου μου καθηγητή και επόπτη. Θα με βοηθούσε στη διπλωματική με θέμα τη διατροφή στο Βυζάντιο. Γεύσεις, άνθρωποι, εικόνες, όλα φανταστικά και πρωτόγνωρα, αλλά με την ψυχή στο στόμα! Πρώτη φορά σε αεροπλάνο. Πρώτη φορά στο εξωτερικό μόνη μου. Πρώτη φορά Γαλλία. Επίπεδο Γαλλικών: Μηδέν!
-Με συγχωρείτε, μπορείτε να μου πείτε που είναι αυτή η θέση που λέει το εισιτήριό μου;
-Δεν είναι σε αυτό το τραίνο.
-Τι εννοείτε;
Βλέπω την πόρτα να κλένει. Είναι αργά για να κατέβω. Συνειδητοποιώ ότι έκανα λάθος τραίνο. Νιώθω τα πόδια μου να τρέμουν και την αναπνοή να κόβεται. Το στόμα μου στεγνώνει, τα χέρια αρχίζουν να ιδρώνουν. Το τραίνο ξεκίνησε. Ήταν βέβαιο ότι δεν μπορούσε να σταματήσει οπουδήποτε αλλού. Ήταν η υπεραχεία TGV. Το εισιτήριο έγραφε 06.19 π.μ.. Ο πίνακας ανακοινώσεων στο σταθμό της Τουρ που μόλις είχα φτάσει 06.17 π.μ.. Βρήκα τις πόρτες ανοιχτές. Σκέφτηκα να μπω να τακτοποιήσω τις αποσκευές μου χωρίς να ελέγξω αριθμό δρομολογίου και προορισμό. Που να φανταστώ ότι τα τραίνα στη Γαλλία είναι τόσο συχνά! Μπορεί ως και κάθε δύο λεπτά να ξεκινάει άλλο τραίνο. Κάθισα σε μία θέση που βρήκα κενή. Τα γόνατά μου δε θα με κρατούσαν για πολύ. Αναλογιζόμουν τι θα συμβεί μετά μονολογώντας εσωτερικά, καθώς άκουγα στα αυτιά μου τους παλμούς μου μέσω του αίματος : ΤΑΚ ΤΑΚ ΤΑΚ. «Θα πάω αλλού. Θα πρέπει να βρω τρόπο να γυρίσω πίσω, να βγάλω άλλο εισιτήριο, αν βρω. Θα προλάβω το αεροπλάνο;» Όλα ήταν υπολογισμένα και οι χρόνοι που είχα ήταν ακριβώς. Είχα ζητήσει βοήθεια από μια κοπέλα Γαλλίδα του σεμιναρίου για την επιστροφή. Σημείωσα τα πάντα βήμα προς βήμα κι έκανα λάθος απ’την αρχή, αχρηστεύοντας όλες μου τις οδηγίες. «Εντάξει, αν χάσω το αεροπλάνο, θα μείνω σε ένα ξενοδοχείο και θα πάρω το επόμενο», προσπαθούσα δίχως αποτέλεσμα να με ηρεμήσω. Αφού πέρασαν λίγα λεπτά, ένας κύριος που καθόταν απέναντί μου κατάλαβε τι είχε συμβεί κι αποφάσισε να με βοηθήσει.
-Πού θέλετε να πάτε, με ρώτησε.
-Σταθμό Όστερλιτς κι από κει Πορτ Μεγιώ για αεροδρόμιο, αποκρίθηκα.
-Το τραίνο πάει στο σταθμό Μον Παρνάζ. Είναι στο κέντρο του Παρισιού και συνδέεται με το μετρό. Θα φτάσετε αρκετά νωρίς. Τι ώρα ταξιδεύετε;
-Στις 12.35, αλλά πρέπει να πάρω λεωφορείο από το Πορτ Μεγιώ στις εννέα και μισή. Βγάζει ένα χάρτη.
-Το Πορτ Μεγιώ είναι εδώ. Παίρνετε το μετρό από το σταθμό, αλλάζετε μια φορά γραμμή, έξι στάσεις μετά φτάσατε. Γραμμές 1 και 13.
Οι παλμοί άρχισαν να επανέρχονται σιγά σιγά. Ευτυχώς ήξερα το μετρό της Αθήνας. Κοιτάς τον προορισμό για να μην χάνεσαι. Βέβαια καμία σχέση. Τρεις γραμμές η Αθήνα, δεκατέσσερις το Παρίσι. Αλλά εντάξει. Η λογική θα ήταν η ίδια. Θυμάμαι που τα συζητούσα με μια φίλη που μένει Γαλλία και με βοήθησε να διοργανώσω το ταξίδι. Η Τουρ είναι μια πόλη τρεις ώρες έξω απ’το Παρίσι. «Θα περάσεις κάτω απ’το Παρίσι», μου έλεγε. «Τα πάντα θα είναι από πάνω. Όλα τα αξιοθέατα!» Ο ένας τρόπος ήταν αυτός. Τελικά επιλέξαμε την εναλλακτική να πάω περιφεριακά. Όμως η τύχη ή η ατυχία ή καθαρά το άγχος μου με πήγε από κέντρο.
Ανοίγει η πόρτα. Μπαίνουν οι ελεγκτές. Κανείς τους δε θα μιλούσε Αγγλικά για κανένα λόγο και ήταν τιμή τους. Τους εξηγούν οι γύρω τι είχε συμβεί. Τόση ήταν η σύγχυσή μου που δεν μου ζήτησαν να πληρώσω ούτε τη διαφορά του εισιτηρίου. Θα έχω να το λέω πως ταξίδεψα με χορηγία του γαλλικού κράτους. Όπως και να ‘χε ήταν πανάκριβο μέσο. Εγώ ήμουν έτοιμη να δείξω το ταπεινό εισιτηριάκι μου των 25 μόλις ευρώ για να μη νομίσουν ότι μπήκα λαθραία. Ούτε αυτό δε χρειάστηκε. Με άφησαν στον πόνο μου. Το ριμάδι το εισιτήριο δεν ήθελε να έρθει. Κι από κει ξεκινάει η αιτία του κακού! Η εταιρεία δε δεχόταν την κάρτα μου να το αγοράσω ηλεκτρονικά. Οπότε με φυσική παρουσία το αγόρασε η φίλη μου και το ταχυδρόμησε. Ήταν όμως Δεκαπεντάυγουστος και το εισιτήριο δεν ερχόταν. Είχαν περάσει δέκα μέρες. Πιστέψαμε ότι χάθηκε. Ύστερα αγόρασα άλλο μέσω της Σοφίας και πάλι. Το ταχυδρόμησε. Ήρθε στο μεταξύ το πρώτο. Θα έμεναν και τα δυο τελικά αχρησιμοποίητα.
Το τραίνο σταματάει. Φτάσαμε Μον Παρνάζ. Κατεβαίνουμε. Περπατάμε μαζί. Κρατάω το χάρτη, τον ευχαριστώ θερμά. Θα με βοήθαγε ως και να βγάλω εισιτήριο για το μετρό. Τι γλυκός και ευγενικός κύριος! Ώρα του καλή! Μπήκα στο μετρό κι από δω και πέρα έλεγχα τρεις φορές την κάθε μου κίνηση. Μιας και έκανα το λάθος να μπω στην υπερταχεία που και πιο σύντομη διαδρομή ακολουθούσε και πιο γρήγορα πήγαινε, έφτασα πολύ πριν την ώρα που υπολόγιζα και είχα αρκετό χρόνο. Μπήκα στο μετρό. Κοίταξα το χάρτη. Είχε όντως όλα τα αξιοθέατα ακριβώς πάνω. Εκεί που άλλαζα γραμμή ήταν ο Πύργος του Άιφελ. Σταμάτησα και ανέβηκα στην επιφάνεια. Περπάτησα περίπου ένα χιλιόμετρο και έφτασα. Τι αίσθηση! Τι ικανοποίηση! Λίγο πριν ήμουν τόσο φοβισμένη. Τώρα περπατούσα που;! Στο κέντρο του Παρισιού! Εγώ από ένα χωριό πεντακοσίων κατοίκων, πολίτης του κόσμου για μια στιγμή! Εκείνη τη στιγμή κέρδισα κάτι που δεν θα αγόραζαν ποτέ τα χρήματα. Μνήμη για όλη μου τη ζωή. Ρίγος, συγκίνηση, πλατύ χαμόγελο περνώντας μια απ’τις γέφυρες του Σικουάνα μόνη μου! Να μετατρέται ο φόβος σε ικανοποίηση. Αίσθηση αθανασίας και ανεξερτησίας μαζί. Τίποτα δε με σταματούσε. Πολύ πρωτόγνωρο συναίσθημα, απερίγραπτο! Εγώ παντού!
Γύρισα πίσω, κατέβηκα στο μετρό. Έφτασα στο Πορτ Μεγιώ. Πήρα το λεωφορείο και σε μια ώρα ήμουν αεροδρόμιο. Η πτήση καθυστερούσε. Επιβιβαστήκαμε και δεν ξεκινούσε. Ο πιλότος έβγαλε ανακοίνωση. «Υπάρχει βλάβη στην τουαλέτα και θα καθυστερήσουμε. Καλούμε στα κεντρικά για να το επιλύσουμε.» Τι ψέμα, σκέφτηκα. Είναι κάτι σοβαρό. Πανικοβλήθηκα. Μήπως έπρεπε να χάσω το τραίνο τελικά; Ξεκινάμε μετά από μισή ώρα με μερικές αναταρράξεις. Εντάξει αυτό ήταν. Είχε δίκιο ο κυνικός άντρας της καθηγήτριάς μου, σκέφτηκα, που είχε πει το πιο ακατάλληλο πράγμα ως απάντηση στην ανησυχία μου λίγες μέρες πριν την αναχώρησή μου. «Ο πιο ωραίος θάνατος. Δε θα το καταλάβεις. Μία και έξω.» Πόση πίεση είχα ανεβάσει σε όλο το ταξίδι!
Τρεισίμιση ώρες μετά φτάσαμε Θεσσαλονίκη. Δόξα τω Θεώ. Πατούσα και πάλι γη! Χάνω το δρομολόγιο του τραίνου Θεσσαλονίκη – Αθήνα για δύο λεπτά. 18.05 ξεκινούσε. Βρίσκω την αποβάθρα. Είχε μόλις φύγει. Το επόμενο αναχωρούσε μεσάνυχτα, οπότε αποφασίζω να ταξιδέψω με ΚΤΕΛ που είχε μόλις μια ώρα νωρίτερα. Αφού σκότωσα ένα πεντάωρο περιπλανόμενη στο σταθμό και χαζεύοντας, ξεκινήσαμε. Στη μέση της διαδρομής κάπου στα Τέμπη παθαίνουμε βλάβη. Η μηχανή ακούγεται να αργοσβήνει, η ταχύτητα να μειώνεται, ώσπου το όχημα σταμάτησε οριστικά. Ο ήχος με κάνει να γελάσω σαρκαστικά με την άμετρη γκαντεμιά. Σαν να είχα καταπιεί μια κάψουλα έξτρα γκαντεμίνης και το εξέπεμπα παντού γύρω μου σε όποια χώρα κι αν βρισκόμουν! Ποτέ δεν είχε συμβεί αυτό σε ΚΤΕΛ επτά χρόνια που ταξίδευα Γιάννενα – Αθήνα. Ποιες οι πιθανότητες να συνέβαινε εκείνη τη μέρα; Απίστευτο! Περιμέναμε να έρθει το επόμενο από Θεσσαλονίκη. Στο μεταξύ με είχε πάρει ο ύπνος. Δεν ξέρω πως ξύπνησα το κατάλληλο λεπτό για να μετεπιβιβαστώ, ενώ είχαν όλοι ήδη κατέβει. Φτάσαμε Αθήνα. Φυσικά και θα έχανα των 06.15 το πρωί για Ναύπλιο με τον ίδιο τρόπο που χάθηκε το τραίνο στη Θεσσαλονίκη. Καμία έκπληξη πια, έπαθα ανοσία! Περίμενα κι εκεί ένα δίωρο, πίνοντας ένα καφέ, διερωτόμενη ποιος με καταρράστηκε και περιμένοντας τα πάντα από κει κι έπειτα. Υπομονετικά ήθελα μόνο να τελείωσει εκείνη η μέρα ή και εβδομάδα ακόμη, αν χρειαζόταν, μέχρι να περάσει αυτή η επιρροή γνήσιας κακοτυχίας που άγνωστο ποιος με βεβαιότητα μου είχε επιφορτίσει. Αν έπαιρνα πλοίο από τη Γαλλία και διέσχιζα τη Μεσόγειο θα είχα φτάσει περίπου την ίδια ώρα, εικοσιπέντε ώρες μετά, αλλά με λιγότερη ταλαιπωρία. Ό,τι μπορούσε να πάει στραβά, πήγε.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου