The pencil lover

Ήρθε η ώρα να δημοσιεύσω το κείμενό μου που με έβαλε στους δώδεκα του διαγωνισμού Εργαστήριο Πεζού Λόγου για προχωρημένους του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών, Πανεπιστημίου Harvard στο Ναύπλιο με τίτλο "Μια μικρή προσωπική περιπέτεια". *Το παρόν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας χάριν τέχνης του λόγου. Απαγορεύεται ρητά η χρήση ολόκληρου ή μέρους χωρίς άδεια. Τουρ, Γαλλία Σεπτέμβριος 2016, ώρα 06.17 π.μ. -Ευχαριστώ Μαριβουάν που με έφερες μέχρι το σταθμό. Ευχαριστώ και για τη φιλοξενία. Πρώτη φορά έμενα σε AirBNB. Ένιωθα πως έπρεπε να ευχαριστήσω σα να μην ήταν είδος καταλύματος που είχα πληρώσει και είχα «υποχρέωση» σε φίλη που με φιλοξένησε. Όπως και να ‘χει με κέρδισε η ευγενική της καλοσύνη να με πάει με το αυτοκίνητο της στο σταθμό των τραίνων να πάρω το δικό μου αχάραγα ακόμη για την επιστροφή μου στην Ελλάδα. Είχα βρεθεί στη Γαλλία για ένα Θερινό Πανεπιστήμιο με θέμα την Ιστορία της Διατροφής με παρότρυνση του αγαπημένου μου καθηγητή και επόπτη. Θα με βοηθο

Για τους γενναίους, για τους χήρους, για τους πενθούντες, για τους τολμώντες κλπ κλπ κλπ Προσωπικά έχω ανακαλύψει δύο κόσμους. Στον έναν δημιουργώ με τα χέρια και την ψυχή από το τίποτα, στον άλλο δημιουργώ από το μυαλό και την ψυχή εκφράζοντας με λέξεις. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Ο διακεκριμένος φιλόσοφος Paul Tillich είπε : « Η γλώσσα δημιούργησε τη λέξη «μοναξιά», για να εκφράσει τον πόνο του να μένει κανείς μόνος του. Αλλά δημιούργησε και τη λέξη «μοναχικότητα», ώστε να εκφράσει το μεγαλείο του να είναι κανείς μόνος». Ας αναρωτηθούμε: Συμπαθούμε τον εαυτό μας τόσο ώστε να μπορούμε να μείνουμε μια ολόκληρη εβδομάδα μόνοι με αυτόν; Εννοώ, απολύτως μόνοι. Χωρίς φίλους, οικογένεια ή κάποιον που να ξέρει ότι υπάρχουμε. Εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα- οι περισσότεροι άνθρωποι θα απαντήσουν ότι όχι, δεν μπορούν. Πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να καταφέρουν να μείνουν μόνοι για ημέρες, ακόμα και για ώρες. Όταν το σκεφτόμαστε, νιώ