It's always darkest before the dawn

Έκανα τόσα πολλά για να ξεχάσω αυτή τη μέρα.. Τα κατάφερα για λίγο. Είδα παλιές φωτογραφίες, χάρηκα, γέλασα, μελαγχόλησα, αλλά τώρα πάλι το ίδιο. Ύστερα θα άκουσα μουσική, ξεχάστηκα. Τώρα ξανάρθε στο μυαλό. Δε το επεδίωξα. Καθόλου. Ένα άγγιγμα/κράτημα χεριού ή περίπου κάτι τέτοιο κι ίσως και κάτι άλλο που δεν το ήθελα. Επίσης καθόλου. Αλλά με τέτοιο τρόπο που κι όμως σε κάνει να σιχαίνεσαι τον εαυτό σου. Ένα χάδι κι είναι αρκετό για να καταλάβεις τι θέλει ο άλλος από σένα. Κι ήταν τόσο βρώμικα και πεινασμένα αυτά τα μάτια.. Σαν ένα παχύρευστο καφέ υγρό να κυλάει κατά σένα, σε πλησιάζει και δεν ξέρεις πως να το σταματήσεις.. Γιατί είναι υγρό, δεν μπορείς να το σταματήσεις. Ξεγλιστράει πάντα. Και απλά κοκκαλώνεις από φόβο, όπως βλέπεις ένα αυτοκίνητο να έρχεται κατά πάνω σου και δεν μπορείς να αντιδράσεις.. Κι αυτό το υγρό παραβίασε το χώρο μου, υλικό και ψυχικό.

Θέλω να φεύγω, να φεύγω, να φεύγω από δω..  Και φεύγω, καταφέρνω και φεύγω όταν σκεφτώ ότι είμαι σε εκείνη την αγκαλιά, όπου όταν φτάνω όλα τα δάκρυα στεγνώνουν. Εκεί πάντα όλα γαληνεύουν και παίρνουν ωραία μορφή. 

Θα κλειστώ, θα εξαφανιστώ κάπου, κανείς να μη με βρίσκει. Και θα βγω μόνο όταν θα είμαι δυνατή. Και τότε κανείς δε θα με γνωρίζει. Τότε θα μπορώ να ρίχνω κλωτσιές. Προς το παρόν θα πρέπει να συναντήσω το όρθιο τετράποδο με το απαίσιο πρόσωπο και πάλι.