The pencil lover

Ήρθε η ώρα να δημοσιεύσω το κείμενό μου που με έβαλε στους δώδεκα του διαγωνισμού Εργαστήριο Πεζού Λόγου για προχωρημένους του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών, Πανεπιστημίου Harvard στο Ναύπλιο με τίτλο "Μια μικρή προσωπική περιπέτεια". *Το παρόν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας χάριν τέχνης του λόγου. Απαγορεύεται ρητά η χρήση ολόκληρου ή μέρους χωρίς άδεια. Τουρ, Γαλλία Σεπτέμβριος 2016, ώρα 06.17 π.μ. -Ευχαριστώ Μαριβουάν που με έφερες μέχρι το σταθμό. Ευχαριστώ και για τη φιλοξενία. Πρώτη φορά έμενα σε AirBNB. Ένιωθα πως έπρεπε να ευχαριστήσω σα να μην ήταν είδος καταλύματος που είχα πληρώσει και είχα «υποχρέωση» σε φίλη που με φιλοξένησε. Όπως και να ‘χει με κέρδισε η ευγενική της καλοσύνη να με πάει με το αυτοκίνητο της στο σταθμό των τραίνων να πάρω το δικό μου αχάραγα ακόμη για την επιστροφή μου στην Ελλάδα. Είχα βρεθεί στη Γαλλία για ένα Θερινό Πανεπιστήμιο με θέμα την Ιστορία της Διατροφής με παρότρυνση του αγαπημένου μου καθηγητή και επόπτη. Θα με βοηθο...

Για τους γενναίους, για τους χήρους, για τους πενθούντες, για τους τολμώντες κλπ κλπ κλπ Προσωπικά έχω ανακαλύψει δύο κόσμους. Στον έναν δημιουργώ με τα χέρια και την ψυχή από το τίποτα, στον άλλο δημιουργώ από το μυαλό και την ψυχή εκφράζοντας με λέξεις. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Ο διακεκριμένος φιλόσοφος Paul Tillich είπε : « Η γλώσσα δημιούργησε τη λέξη «μοναξιά», για να εκφράσει τον πόνο του να μένει κανείς μόνος του. Αλλά δημιούργησε και τη λέξη «μοναχικότητα», ώστε να εκφράσει το μεγαλείο του να είναι κανείς μόνος». Ας αναρωτηθούμε: Συμπαθούμε τον εαυτό μας τόσο ώστε να μπορούμε να μείνουμε μια ολόκληρη εβδομάδα μόνοι με αυτόν; Εννοώ, απολύτως μόνοι. Χωρίς φίλους, οικογένεια ή κάποιον που να ξέρει ότι υπάρχουμε. Εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα- οι περισσότεροι άνθρωποι θα απαντήσουν ότι όχι, δεν μπορούν. Πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να καταφέρουν να μείνουν μόνοι για ημέρες, ακόμα και για ώρες. Όταν το σκεφτόμαστε, νιώ...

Πρώτη φορά που πήρα μέρος σε διαγωνισμό γραφής, πρώτη φορά και για προχωρημένο επίπεδο. Συγκινημένη για ό,τι από ένστικτο αργά, αλλά πιστά ακολουθώ. Τον Λόγο και το Βιβλίο σε όλες τους τις εκφάνσεις. Το παραπάνω εργαστήριο σίγουρα θα με βοηθήσει να βελτιωθώ κι ίσως μου δώσει αυτοπεποίθηση να δημοσιεύω κομμάτια πιο συχνά εδώ. Το κείμενο που με "έβαλε" στους δώδεκα για το εργαστήριο θα δημοσιεύσω ολόκληρο σε επόμενη ανάρτηση, το οποίο θα τροποποιηθεί και εκδοθεί συλλογικά με τα υπόλοιπα κείμενα από το φορέα διοργάνωσης, Κέντρο Ελληνικών Σπουδών.

Τώρα λέω θα γράψω και δεν προλαβαίνω. Έρχεται άλλη Δευτέρα πάλι δεν προλαβαίνω. Ιδού τα πειστήρια ή στο μέλλον ενθύμια ενός ξενυχτιού για ένα μεταπτυχιακό που τελικά θα μου λείψει τελειώνοντάς το και σίγουρα θα αναπολώ την αίσθηση της κατάκτησης της γνώσης. Στο πλάι ένα φλυτζάνι με καφέ ελληνικό (ένας από όλους) πάνω στο τραπεζομάντηλο του ιδιωτικού μου """αναγνωστηρίου""" που επίσης θα αναπολώ και η λίστα με τα επαγγέλματα που πρέπει να τελειώσω. Αλλό ένα κι άλλο ένα ακόμη κι ύστερα ένα τελευταίο και τα κοκκαλάκια μου θα μείνουν πάνω στην καρέκλα. Δεν κάνω όμως μόνο αυτό. Ετοιμάζω κι άλλα πράγματα που θα δείξω εν καιρώ. 

Μοιάζουμε με πουλιά ταξιδιάρικα, όλοι οι άνθρωποι, ακόμη κι κείνοι που ξεβολεύονται δυσκολότερα. Μοιάζουμε με περβόλια. Με ανθισμένους μπαξέδες. Θέλουμε νερό, ήλιο και καθαρό αέρα για να θεριέψουμε και να τραβήξουμε τον ανήφορο. Εκεί, γύρω στα 45, στον πυρήνα μιας χορτάτης ζωής, που εύχομαι να σου σφαλίσει τα μάτια μονάχα σαν πατήσεις τα 90, οφείλεις καλέ μου άνθρωπε, για να το κατορθώσεις και να ελπίζεις στο ακατόρθωτο να έχεις γευτεί τα ακόλουθα: Να ζήσεις έναν έρωτα όλο τρέλα. Να σπάσεις φρένα, να λυγίσεις σίδερα, να φας καρφιά. Από κείνους τους κινηματογραφικούς έρωτες που λιγώνεσαι να χαζεύεις. Και για μια φορά έστω, στη μάταιη αυτή ζωή σου, να νιώσεις πώς είναι να σου μπήγουν δυο μάτια καρφιά στην ψυχή και στο μυαλό, να σφιχτεί το στομάχι, να λαθέψει το μυαλό, να κουμαντάρει η καρδιά σα γενικός δερβέναγας. Εκεί γύρω, μέχρι τα 45 να’ χεις κάνει δύο τεράστια μεθύσια. Ένα της χαράς κι ένα από σεκλέτι και βαρύ καημό. Να καταλάβεις τη γλύκα του απόλυτου ξοδέματος και...

Αισθάνομαι πολύ τυχερή που βρέθηκα κι εγώ στην δικαίως πολυσυζητημένη έκθεση που πραγματοποιείται αυτή τη στιγμή στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών έως και το Μάρτιο. Μια έκθεση με έργα του Ολλανδού ζωγράφου Βίνσεντ Βαν Γκογκ (1853-1890). Ιδιαίτερη για το γεγονός ότι δεν έβλεπες απλά τα έργα κρεμασμένα στους τοίχους, αλλά υπήρχαν διαδραστικές προβολές των περίσσοτερων και γνωστότερων έργων πάνω σε ειδικά διαμορφωμένους τοίχους, το πάτωμα, τη σκάλα. Αρχικά ο θεατής στον επάνω όροφο έβλεπε τα έργα του σε μικρογραφίες τοποθετημένα σε τοίχους με χρονολογική σειρά και σχετικές πληροφορίες για το εκάστοτε έργο συνοδευόμενα από μια μικρή ιστορία για τη ζωή του καλλιτέχνη. Μάθαινε έτσι σιγά σιγά ο επισκέπτης την βιογραφία του.  Ανθισμένες Αμυγδαλιές 1890 Αγαπημένο μας έργο από τα "χαρούμενά" του, καθώς το δημιούργησε προς τιμήν του ερχομού του ανιψιού του, επίσης Βίνσεντ. Στη συνέχεια υπήρχε αναπαράσταση από το πολυζωγραφισμένο υπνοδωμάτιό του στην Αρλ με πραγματικά αντικείμενα...

Πέντε ιδιότητες του μολυβιού που παρομοιάζονται όμορφα με τον άνθρωπο και τη ζωή. Το μολύβι πάντοτε καθοδηγείται από ένα χέρι. Είσαι πλασμένος για μεγάλα και υψηλά πράγματα. Όμως, ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάς ότι υπάρχει ένα χέρι που καθοδηγεί τα βήματά σου. Αυτό είναι το χέρι του Θεού και μας καθοδηγεί πάντα σύμφωνα με το θέλημά του. Μερικές φορές, πρέπει να σταματήσω να γράφω και να χρησιμοποιήσω την ξύστρα. Το μολύβι ξύνοντας το,  υποφέρει προς στιγμή αλλά είναι αναγκαίο, γιατί γίνεται πιο οξύ και αποτελεσματικότερο στη δουλειά του. Έτσι κι εσύ πρέπει να μάθεις να υπομένεις ορισμένους πόνους, λύπες και δυσκολίες, διότι σε κάνουν καλύτερο πρόσωπο. Το μολύβι μας επιτρέπει να χρησιμοποιούμε πάντα γομολάστιχα, για να σβήνουμε τα λάθη. Το να διορθώνουμε στη ζωή μας κάτι που κάναμε λάθος δεν είναι αναγκαία κακό∙ μας βοηθάει να παραμείνουμε στο σωστό δρόμο και να συνεχίσουμε την πορεία μας. Αυτό που έχει σημασία σε ένα μολύβι δεν είναι το εξωτερικό ξύλιν...

     Στο Ναύπλιο, μια μικρή γραφική πόλη, λειτουργεί από το 2008 το Κέντρο Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Harvard. Κάθε χρόνο οργανώνει κύκλο εκδηλώσεων και διεπιστημονικών δραστηριοτήτων ανοιχτές όχι μόνο σε ακαδημαϊκούς φορείς και πανεπιστήμια, αλλά και στην τοπική κοινωνία της Αργολίδας, της Πελοποννήσου και ολόκληρης της Ελλάδας.       Μια από αυτές τις δραστηριότητες είναι και ο κύκλος των σεμιναρίων δημιουργικής γραφής που λειτουργεί κάθε χρόνο από το 2015. Έτσι και φέτος θα πραγματοποιηθεί υπό την αιγίδα του CHS/ΚΕΣ εργαστήριο Τέχνης του Πεζού Λόγου για προχωρημένους υπό τον Στρατή Χαβιαρά. "ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ" είναι το προαπαιτούμενο να στείλετε, ώστε να συμμετέχετε στην επιλογή των ατόμων, που θα το παρακολουθήσουν. Το εργαστήριο είναι εντατικό και θα πραγματοποιηθεί σε τέσσερις συνολικά ημέρες, τα δύο Σαββατοκύριακα: 21-22 Απριλίου και 12-13 Μαιΐου 2018. Αιτήσεις θα γίνονται δεκτές ως τις 10 Μαρτίου. Περισσότερες λεπτομέρειε...

Την ήσυχη Κυριακή που περνούσε, ήρθε να ταράξει κατά το απόγευμα ένα mail από καθηγητή μου, αναφέροντας πως το κομμάτι της εργασίας μου που διάβασε ήταν γεμάτο ορθογραφικά. -Πώς; Τι; Από πού ήρθε αυτό;; Αποκλείεται, χαμογέλασα. " Αν τα βρήκα εγώ με το επίπεδο της γλώσσας μου (καθότι είναι Ιταλός) , φαντάζομαι τι κρύβει το κείμενο ", έλεγε με χαριτωμένο κατά αυτόν ύφος. Κι όλα αυτά γραμμένα σε greeklish από καθηγητή Πανεπιστημίου. Φοβάμαι ότι δεν αναγνώρισε το ρηματικό τύπο του αορίστου "συνέβη" ή τις δοτικές π.χ. "ελλείψει στοιχείων". Θέλω να πιστεύω και πιστεύω ότι έχω καλή σχέση με το λόγο. Και όποτε μου δίνεται η ευκαιρία, διορθώνομαι. Διαφορετικά τι κάνω εδώ; Εωσότου εγώ δω το κείμενο πάλι και τι συνέβη, έχω να σας προτείνω κάτι πολύ ενδιαφέρον.       Σε ένα scroll down στο FB πήρε το μάτι μου μια διαφήμιση για ένα διαγωνισμό δημιουργικής γραφής, μιας ερωτικής ιστορίας. Αμέσως το άνοιξα και διάβασα ότι μόλις είχε λείξει άλλος διαγωνισμός αστ...

Δεν κοιμόμουν παρά μόνο πολύ ελαφριά. Στο μυαλό είχα πειστεί πως είμαι υπερβολική, αλλά το σώμα δε το "χόνευε". Το ένιωθα ότι κάτι γίνεται. Να τσεκάρω πόρτες, μάτια, θεμροσίφωνα από την ανασφάλεια είκοσι φορές τη στιγμή. Κι όταν έβγαινα κι έκλεινα τα φώτα είμαι σίγουρη πως ήσουν κάπου κρυμμένος και παρακολουθούσες. Πάλι το ένιωθα. Και έλεγα στον εαυτό μου "Ιδέα σου είναι!" Κι όταν σας άκουσα, πίστεψα πως είναι η γειτόνισσα που μας έχει γίνει στενός κορσές. Ένα ζευγάρι μάτια και ένα αυτιά να σε παρακολουθούν συνέχεια, πότε βγήκες, πότε γύρισες, τι ψώνισες ποιον φιλοξενείς. Κάπου εκεί σου σπάζουν τα νεύρα. Να πεις έτσι είναι οι περίεργοι γείτονες, αλλά όχι στους περίεργους το δείχνεις με το βλέμμα και μαζεύονται. Αυτή δεν καταλάβαινε. Συνέχιζε να σε κοιτάει λες και αυτό που κάνει δικαιωματικά το κάνει. Οπότε κι όταν άκουσα τα βήματα και ο σκύλος να μη γαβγίζει θεώρησα ήταν αυτή και το θράσος της να μπαίνει στις ζωές των άλλων. Δεν έκανα κάτι. Αν άναβα το φως, θα...