The pencil lover

Έκανα τόσα πολλά για να ξεχάσω αυτή τη μέρα.. Τα κατάφερα για λίγο. Είδα παλιές φωτογραφίες, χάρηκα, γέλασα, μελαγχόλησα, αλλά τώρα πάλι το ίδιο. Ύστερα θα άκουσα μουσική, ξεχάστηκα. Τώρα ξανάρθε στο μυαλό. Δε το επεδίωξα. Καθόλου. Ένα άγγιγμα/κράτημα χεριού ή περίπου κάτι τέτοιο κι ίσως και κάτι άλλο που δεν το ήθελα. Επίσης καθόλου. Αλλά με τέτοιο τρόπο που κι όμως σε κάνει να σιχαίνεσαι τον εαυτό σου. Ένα χάδι κι είναι αρκετό για να καταλάβεις τι θέλει ο άλλος από σένα. Κι ήταν τόσο βρώμικα και πεινασμένα αυτά τα μάτια.. Σαν ένα παχύρευστο καφέ υγρό να κυλάει κατά σένα, σε πλησιάζει και δεν ξέρεις πως να το σταματήσεις.. Γιατί είναι υγρό, δεν μπορείς να το σταματήσεις. Ξεγλιστράει πάντα. Και απλά κοκκαλώνεις από φόβο, όπως βλέπεις ένα αυτοκίνητο να έρχεται κατά πάνω σου και δεν μπορείς να αντιδράσεις.. Κι αυτό το υγρό παραβίασε το χώρο μου, υλικό και ψυχικό. Θέλω να φεύγω, να φεύγω, να φεύγω από δω..  Και φεύγω, καταφέρνω και φεύγω όταν σκεφτώ ότι είμαι σε εκείνη την αγκ...

Υπάρχει ένας δράκος σε μια σπηλιά. Δεν κάνει τίποτα. Να βγάζει φωτιές κλπ. Απλά αφήνει άλλους ανθρώπους να περνάνε, αν τα καταφέρνουν, κι άλλους δε τους αφήνει. Κάποιοι από τους δεύτερους αλλάζουν διαδρομή γιατί δε τους νοιάζει πάρα πολύ να περάσουν από εκείνο το σημείο. Κάποιοι πηγαίνουν πάλι και ξαναδίνουν τη μάχη τους όταν επουλώσουν τις πληγές τους κι ανασυνταχθούν. Και πάλι και πάλι αν χρειαστεί. Ο δικός μου δρόμος περνάει μόνο από εκεί και δεν αλλάζει. Πρέπει να διασχίσω τη σπηλιά. Δεν μπορώ να συνεχίσω αν δεν περάσω από εκείνο το σημείο. Δεν είναι εύκολο, γιατί ο δράκος δε σε αφήνει. Μόνο αν τον νικήσεις μπορείς να περάσεις. Κι είναι μοναδικός για τον καθένα. Για παράδειγμα δε θα μπορούσα να περάσω μετά από κάποιον που τον σκότωσε, γιατί ξαναγεννιέται. Θα έλεγα είναι πολύ ψηλός. Πιο ψηλός από μένα και σένα μαζί σίγουρα. Δεν μετριέται σε ύψος ανθρώπου. Είναι όσο δέκα δράκοι μαζί. Δεν έχει δέρμα, έχει κέλυφος σα το σκορπιό. Έτσι τουλάχιστον νόμιζα. Ναι τον έχω συναντήσει καν...

She was crying and crying and crying. Her tears were all over her face and neck. She was lying over her wet pillow. With her dry eyes she was looking up unable to sleep. She was sad not only for those past lost moments, but for how she was feeling now because of them. She had found her own way to the dream, her destination. She had to walk through a wet and dark tunnel in the bright end of which her dream was depicted. It was difficult because of the darkness, but she had with her the appropriate tools; patience and belief. She was doing it very well. In a break though, she saw something like a window. She thought to open it and then a huge storm burst out. Violent wind blind her eyes. She lost her vision, her direction. After the storm she closed that window by pinning screws and wood around and across it. She took a seat for a while to relax. She started looking for her tools among the leftovers, but she thought to continue without them. And blind as she was, couldn't do a s...

Κι η καρδιά γέρασε τόσο πολύ. Σα να πέρασαν από πάνω της κοπάδια χρόνων. Αποκαμωμένη, ξερή και διψασμένη ξαπλώνει στην κρύα έρημο κοιτάζοντας το μαύρο ουρανό. Φυσάει και της φέρνει δυο τρεις κόκκους κίτρινης άμμου πάνω στα σκασμένα χείλη.