The pencil lover

          Ρίχνοντας μια ματιά πίσω στο παρελθόν, έχω ευχηθεί αρκετές φορές μακάρι να είχα κάποιο μεγαλύτερο να με συμβουλεύει. Είμαι η πρωτότοκη κόρη της οικογένειας και πρώτη σε όλα! Πρώτη που πήγα σχολείο, πρώτη που πήγα Πανεπιστήμιο, πρώτη που δούλεψα κ.ο.κ. Ήθελα έτσι να ξέρω τι να περιμένω από τη ζωή, να 'χω μια ιδέα από που να φυλάξω τον εαυτό μου, όχι ότι δε θα έκανα λάθη, αφού μόνο μέσα από αυτά μαθαίνουμε, αλλά να, θα προτιμούσα να είχα μια προειδοποίηση για τις κακοτοπιές. Κι ύστερα όταν αργότερα έπεσα σε "λάκκο", ήθελα μια συμβουλή πως να επανέλθω, αν όχι τον κατάλληλο χειρισμό, μια στραβοτιμονιά για να τον αποφύγω. Θα προτιμούσα να είχα μια προειδοποίηση για το πως μοιάζει το προσωπείο των δήθεν φίλων ή των εφήμερων σχέσεων γενικά.

   Τελικά, απ'τον ίδιο μας τον εαυτό δεν μπορούμε να ξεφύγουμε· σε καμία ζωή, σε κανένα σύμπαν.  Ο μεγαλύτερος εχθρός είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Το τέρας που κρύβεται κάτω απ'το κρεβάτι ή ενίοτε μέσα στην ντουλάπα είμαστε εμείς οι ίδιοι. Το θέμα είναι να μάθουμε να το κουμαντάρουμε. Να μην το αφήνουμε να μας κάνει αυτό ό,τι θέλει! Υπάρχουν τρόποι. Κάνοντας αυτό που κάνει την ψυχή μας να χαμογελάει. Μην καταπιέζεσαι, μην προσπαθείς να γίνεις κάτι άλλο για να πάρεις την αποδοχή κι επιδοκιμασία κάποιων, ακόμα κι αν αυτοί είναι η οικογένειά σου, φίλοι, ο περίγυρος, ένα αγόρι / ένα κορίτσι που κάπου, κάποτε είχες κάτι. Γιατί ο εαυτός μας είναι πάνω από όλα και από όλους , όχι με την εγωιστική έννοια, αλλά πρακτικά. Αν δεν αγαπήσεις εσύ τον εαυτό σου, να γνωρίσεις τα θέλω σου, να διαμορφώσεις τους στόχους σου μέσα από αυτά, τότε ποιος; Τότε οι στόχοι θα διαμορφωθούν μέσα από διαστρεβλωμένο πρίσμα και θα βρεθείς αλλού. Και στη χειρότερη περίπτωση ο εαυτός θα καταρρεύσει, θ...