A! μικρέ πρίγκιπα, κατάλαβα έτσι λίγο-λίγο τη μικρή μελαγχολική σου ζωή. Για πολύν καιρό δεν είχες άλλη διασκέδαση από το να χαίρεσαι τα υπέροχα χρώματα που σκόρπιζε βασιλεύοντας ο ήλιος. Έμαθα τούτη την καινούρια λεπτομέρεια το πρωί της τέταρτης μέρας όταν μου είπες: - Πολύ μου αρέσουν τα ηλιοβασιλέματα. Πάμε να δούμε ένα ηλιοβασίλεμα... Μα πρέπει να περιμένουμε... - Να περιμένουμε τι; - Να περιμένουμε μέχρι να πέσει ο ήλιος. Στην αρχή φάνηκες να ξαφνιάζεσαι κι ύστερα γέλασες με τον ίδιο σου τον εαυτό. Και μου είπες: - Πάντα νομίζω πως είμαι στο σπίτι μου! Πραγματικά, όταν είναι μεσημέρι στην Αμερική, στη Γαλλία, όλος ο κόσμος το ξέρει, ο ήλιος βασιλεύει. Δεν θα χρειαζόταν παρά να μπορεί κανείς να πάει στη Γαλλία σ' ένα λεπτό για να χαρεί το ηλιοβασίλεμα. Δυστυχώς, όμως, η Γαλλία είναι πάρα πολύ μακριά. Πάνω στο μικρό σου πλανήτη, όμως, θα σου ήταν αρκετό να τραβήξεις την καρέκλα σου μερικά βήματα πιο πέρα. Και τότε θα 'βλεπες το δειλινό κάθε φορά που θα το 'θ...
Ελάνθανε, από την Κική Δημουλά | Στη Χόβολη Ότι ήμουνα ένας άνθρωπος που όλο με σκυμμένο το κεφάλι με περπατάγανε οι δρόμοι, αυτό πράχθηκε φανερά σας. Σας το αφήνω. Απάνω του λοιπόν, αποκεφαλίστε το, μοιράστε το σ’ όλες υποτιμήσεις θέλετε -πως γην και ύδωρ έδωσα σε φόβους και σήκωσε κεφάλι η ηττοπάθεια-, ρίξτε το ολόκληρο σ’ όσες αδιαφορίες σας κι άλλο πεινάνε, πετάξτε το σε δυο παλιογραμμούλες τύμβο. Όμως πώς σκύβοντας ατένιζα ουρανό, αυτό δεν θα τ’ αγγίξετε. Επράχθηκε κρυφά σας, το έκρυψα καλά στην ασφαλή του κεφαλιού μου τη λιμοκτόνα στάση. Σκύβοντας ουρανό ατένιζα. Που έφτιαξα από πτώσεις. Μαζεύοντας σπυρί-σπυρί ό,τι δεν αφομοίωνε το ύφος. Έζησα, τεντωμένο δίχτυ από κάτω, να συγκρατώ, να περισώζω λογής-λογής διάττοντες αυτοκτόνους, τα φωτεινά τους υπολείμματα, εκεί που όλο και χάνει ύψος, όλο και πιο πολύ αποχρυσώνεται της μολυβιάς τους η κραυγή και λυπηρά απολεπταίνει η αιχμή της εξαφάνισής τους. Έζησα, τεντωμένο δίχτυ από κάτω, να σώζω λυπηρότητες, κραυγών αποχρυσώσεις, αιχμών ...
Για τους γενναίους, για τους χήρους, για τους πενθούντες, για τους τολμώντες κλπ κλπ κλπ Προσωπικά έχω ανακαλύψει δύο κόσμους. Στον έναν δημιουργώ με τα χέρια και την ψυχή από το τίποτα, στον άλλο δημιουργώ από το μυαλό και την ψυχή εκφράζοντας με λέξεις. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Ο διακεκριμένος φιλόσοφος Paul Tillich είπε : « Η γλώσσα δημιούργησε τη λέξη «μοναξιά», για να εκφράσει τον πόνο του να μένει κανείς μόνος του. Αλλά δημιούργησε και τη λέξη «μοναχικότητα», ώστε να εκφράσει το μεγαλείο του να είναι κανείς μόνος». Ας αναρωτηθούμε: Συμπαθούμε τον εαυτό μας τόσο ώστε να μπορούμε να μείνουμε μια ολόκληρη εβδομάδα μόνοι με αυτόν; Εννοώ, απολύτως μόνοι. Χωρίς φίλους, οικογένεια ή κάποιον που να ξέρει ότι υπάρχουμε. Εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα- οι περισσότεροι άνθρωποι θα απαντήσουν ότι όχι, δεν μπορούν. Πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να καταφέρουν να μείνουν μόνοι για ημέρες, ακόμα και για ώρες. Όταν το σκεφτόμαστε, νιώ...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου