The pencil lover

Θα ήθελα εδώ να μοιραστώ πρώτα κάποια κομμάτια που γεννήθηκαν μέσα από πολύ πόνο κι ίσως αυτό είναι τελικά που κάνει κάποιον δημιουργό. Το μυαλό είναι η μήτρα, όπου εκεί μέσα υπάρχουν τα κατάλληλα εργαλεία για να πλάσουν ένα δημιούργημα κι ο πόνος το σπέρμα που χρειάζεται για να γονιμοποιηθεί. Ο πόνος είναι δημιουργικός, λένε. Για μένα, εγώ απλά κλείνω τα μάτια και γράφω με την καρδιά για να μπορούν τα όσα γράφω να είναι καθαρά, αγνά, να πηγάζουν από αληθινή πηγή κι όχι από κάτι έτοιμο, εσκεμμένο, ψεύτικο. Τα μάτια και τα αυτιά τα έχεις ανοιχτά για να απορροφήσεις εικόνες (την καρδιά όμως για να πεις τα όσα είδες κι άκουσες). Ακολουθεί μια διαδικασία στην οποία αναμειγνύεις όλα αυτά με τα δικά σου βιώματα και παράγεις το τελικό προϊόν σαν απόσταγμα, όπως παράγει ο οινοποιός την καλλίτερη ποιότητα του κρασιού του στο τελευταίο στάδιο της απόσταξης.  Έτσι πρέπει να γράφει, όποιος γράφει. Αληθινά με την καρδιά και την ψυχή του. Μόνο τότε θα είναι ωραίο το αποτέλεσμα και θα έχει...

"...Κάθισα κι έκλαψα. Ο θρύλος λέει πως ό,τι πέφτει στο νερό αυτού του ποταμού, φύλλα, έντομα, φτερά πουλιών, όλα μεταμορφώνονται σε πέτρες στην κοίτη του. Α! τι δε θα 'δινα να μπορούσα να ξεριζώσω την καρδιά απ' το στήθος μου και να τη ρίξω στο ρεύμα... Έτσι δε θα υπήρχε πόνος ούτε μεταμέλεια ούτε αναμνήσεις. Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισα κι έκλαψα. Το χειμωνιάτικο κρύο μ' έκανε να νιώσω τα δάκρυα στο πρόσωπό μου, που έγιναν ένα με τα παγωμένα νερά που κυλούσαν μπροστά μου." Κατέβασε το βιβλίο και κοίταξε ευθεία μπροστά. Σκέφτηκε για λίγο. -Είναι δυνατόν; Πώς είναι δυνατόν; Πώς;