«Θα εγκαταλείψετε;»
«Βρισκόμουν στα μέσα της διαδρομής του Μαραθωνίου της Αθήνας και ενώ εναλλάσσονταν από την αρχή του αγώνα συνέχεια μέσα στο μυαλό μου οι σκέψεις που μου έλεγαν να συνεχίσω, αγνοώντας πόνους σωματικούς και ψυχικούς, με τις αρνητικές σκέψεις που μου λέγαν να σταματήσω (σκέψεις που παίζουν με τον ψυχισμό του κάθε αθλητή σε οποιοδήποτε μαραθώνιο, δηλαδή), η ζυγαριά έγειρε…
Η Δήμητρα Ιορδανίδου, διακεκριμένη μαραθωνοδρόμος διηγήθηκε, στην Athens Voice, τη συναρπαστική της εμπειρία. Λέει χαρακτηριστικά:
«Μάλλον η ψυχή μου έμπαζε. Ο ρυθμός ξέφευγε σιγά σιγά εντελώς από το αρχικό πλάνο. Δρομείς με περνούσαν ξανά και ξανά. Και έπειτα η απογοήτευση, η εσωτερική φωνή: «Δεν θα τα καταφέρεις να κάνεις χρόνο φέτος. Χάθηκε ο αγώνας».
Τα πόδια βάρυναν ακόμη παραπάνω. Η ψυχή άρχισε να αδυνατίζει επικίνδυνα. Οι αρνητικές σκέψεις πολλαπλασιάστηκαν. Και είναι τόσο απλό να σταματήσεις. Σαν να κατεβαίνεις από ένα τρένο. Ένα βήμα. Τόσο απλά. Αποβιβάστηκα. Στ αμάτησα μετά από 22 χλμ και άρχισα να περπατάω. Κοιτώ γύρω μου. Θεέ μου, τί κάνω εδώ; Αυτό ήταν; Τί κάνω τώρα; Πώς θα γυρίσω στην Αθήνα; Το μόνο που βλέπω είναι δύο άλλους δρομείς που σταμάτησαν και αυτοί και κάθονται στη στάση ενός λεωφορείου βγάζοντας τα νούμερά τους. Τους κοιτώ. Θα γυρίσω μαζί τους; Μα εκεί που κάθονται, το μόνο που περνάει από μπροστά είναι το τρένο με βαγόνια γεμάτα από δρομείς που πήγαιναν στον τερματισμό. Τί κάνω εκεί; Πώς θα πάω πίσω; Δεν έχω δύναμη, κυρίως την ψυχική να μπω μέσα. Άρνηση. Καμία κίνηση. Φοβάμαι ότι το τρένο θα με πατήσει.
Βγαίνω στο διάζωμα του δρόμου και μια κοπέλα της διοργάνωσης στέκεται δίπλα μου. «Θα εγκαταλείψετε;». Ακολούθησαν 2-3 δευτερόλεπτα και μια τρομερή σιγή... Δεν μπορώ να την περιγράψω. Αλλά σχεδόν τρυπούσε τα αυτιά και την καρδιά μου. Έβλεπα τους δύο δρομείς απέναντί μου που σταμάτησαν. Τους υπόλοιπους αθλητές να τρέχουν. Έψαχνα την Αθήνα που δεν φαινόταν καθόλου. Δεν απάντησα καν στην κοπέλα. Δεν είχα κουράγιο ούτε στα μάτια να την κοιτάξω. Είχα ήδη βουρκώσει. Πλημμύριζα δάκρυα για τις χαμένες μου προσδοκίες. Για τη σκέψη ότι δεν θα κατάφερνα να δω το Καλλιμάρμαρο φέτος. Για την αδυναμία που έδειξε η ψυχή μου και σταμάτησα.
Έκλαψα μέχρι το δάκρυ μου να συναντήσει έναν γνώριμο φίλο. «Δήμητρα;» Σχεδόν απόρησε που με έβλεπε εκεί. Πιάστηκα από το βλέμμα του. Δεν θέλει πολύ σκέψη. Θα πάω για λίγο. Ανέβηκα ξανά στο τρένο. Θα δοκιμάσω μερικά μέτρα. Παράπονο το σώμα. Δεν θα τα καταφέρω. Είναι πολύ βαριά τα πόδια τώρα. Είναι πολλά τα χιλιόμετρα για να συνεχίσω έτσι. Κάθε ένα από τα επόμενα 20.195 μέτρα που είχα να κάνω, ήταν το ίδιο δύσκολα σαν να πήγαινα για χρόνο. Αυτό που έγινε όμως, ήταν ότι η ψυχή μου ξαναβρήκε φλόγα μέσα της. Η ζυγαριά ξαναμπήκε σε ισορροπία. Αφού συνέχιζα, έκαιγε. Έτσι και αλλιώς υποφέρεις στο μαραθώνιο. Απλά η ψυχή είναι εκείνη που ρυθμίζει το αν θα αντέξεις.
Το μαγικό ήταν ότι ακόμη και έτσι, περνούσα μπροστά από κόσμο που μου φώναζε μπράβο. Ακόμη και έτσι, τα παιδάκια μου άπλωναν το χέρι τους. Ακόμη και έτσι, οι φίλοι μού χαμογελούσαν. Ακόμη και έτσι, μου έλεγαν: μπορείς να τα καταφέρεις. Ακόμη και έτσι, πέρασα την Ηροδότου Αττικού και με χειροκροτούσαν σαν να είχα κάνει τον καλύτερο χρόνο. Το ρίγος στο σώμα ήταν το ίδιο έντονο με άλλες χρονιές. Αυτό μάλλον δεν αλλάζει. Η προσπάθεια πάντα χειροκροτείται.
Και το κεφάλι μου έγειρε δεξιά, να δω από τη στροφή. Το Καλλιμάρμαρο. Εκεί είναι. Ναι. Έφτασα και φέτος. Ακόμη και έτσι. Το μετάλλιο μου. Και το χαμόγελο στον τερματισμό που μετά από λίγο πάλι μπήκε στο πρόσωπό μου και που σίγουρα θα το είχα στερηθεί πολύ περισσότερο αν ήμουν ακόμη εκεί που είχα σταματήσει και περίμενα κάποιον από τη διοργάνωση να με μαζέψει. Έτσι είναι ο μαραθώνιος όμως. Μια ζωή ολόκληρη κάθε φορά. Για μένα η όγδοη πλέον, όγδοη φορά, όγδοη ζωή. Και συνεχίζει να μου δίνει μαθήματα».
Η Δήμητρα Ιορδανίδου ολοκλήρωσε τον 32ο Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας σε 3 ώρες και 17 λεπτά, επίδοση που την έφερε στην ένατη θέση του πανελλήνιου πρωταθλήματος.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου