The pencil lover

Άραγε πόσοι είναι σαν κι εμάς; Κάθε λίγο και λιγάκι, όχι συχνά βέβαια, συναντάω όλο και κάποιον. Είναι απίστευτο το πόσο μοιάζουμε όλοι σε αυτόν τον πλανήτη (Β612)......  Κι άραγε πώς θα ήταν αν συναντιόμασταν όλοι μαζί κάποια μέρα; Σίγουρα θα καταλαβαινόμασταν, τα λόγια θα ήταν περιττά. Βρεθήκαμε δυστυχώς σε έναν "ξένο" πλανήτη, παρατηρώντας παράξενους ανθρώπους. Ανθρώπους που τους εξηγείς με λουλούδια και σου απαντούν με νούμερα. Ένας κόσμος που προσπαθείς να επιβιώσεις ανάμεσα του με λάθος όπλο... Την ψυχή σου... Χαίρομαι πολύ για απόψε. Θα τα λέμε συχνά... http://mariekotro.blogspot.gr/ http://mkotro.blogspot.gr/

Ένα άρρωστο συναίσθημα. Το ίδιο πάλι άρρωστο συναίσθημα. Δεν μπορεί.  Μόνο το δάκρυ έχει μείνει πλέον με το ίδιο άρωμα να θυμίζει... Βαθύ. Η ύλη επέστρεψε απ' τη μάχη. Η σκισμένη σάρκα επουλώθηκε. Η ουσία; Μια σειρά κινήσεων, καταδικασμένες σχέσεις για την ικανοποίηση των ενστίκτων, ποτέ δεν φτάνουν να γεμίσουν τις αποθήκες της ψυχής, την ουσία. Κι ένα μείγμα από αναμνήσεις, αγωνία και φόβο για το άμεσο μέλλον και τα πιθανά αποτελέσματα πάνω στο σταυροδρόμι των αποφάσεων. Δεξιά ή αριστερά; Ποιος θα πάρει την απόφαση και θα διαθέσει τη δύναμη να την ολοκληρώσει; Αν αλλάξει κάτι στην πορεία; Απ' τη μια, ασφαλές περιβάλλον που όμως δεν υπάρχει τίποτα άλλο να δώσεις και να πάρεις. Τα ίδια πρόσωπα. Βαρέθηκα. Απ' την άλλη, το καινούριο, το διαφορετικό κι ο ενθουσιασμός που το άγνωστο προκαλεί μπορεί να είναι το στοιχείο που λείπει για τη συνέχεια. Ποιο απ' τα δύο; Ας αποφασίσει η μοίρα για το τι πρέπει να γίνει. Που θα πας και που θα βρεις τη συνέχεια στο κομμένο